(نصیحت نکنید فقط خواستم خالی شده باشم)

نمی دونم چم شده

گاهی دلم می خواد اِنقدر بنویسم تا دیگه چشمام جایی رو نبینه 

اِنقدر از چشمام کار بکشم که یه جور کوری بهم دست بده 

اِنقدر صدا های بلند دم گوشم باشه که احساس کر بودن رو پیدا کنم 

دلم می خواد نه بشنوم و نببینم 

از همه چیز بیزار شدم 

دیدن آدمای حریص و شنیدن حرفهاشون آزارم میده 

آخ من نمی دونم برای رفتن تو خونهء ۲ در ۱ چقدر باید از این دنیا رو داشته باشن 

هر چی بیشتر داشته باشن بیشتر می خوان 

جای این هم حرص زدن کاش یکم دل شاد کنن 

کو گوش شنوا؟ (ولی به اندازه داشتن رو می پسندم هااا)

از قدیم گفتن به تنت نناز به تبی بنده به پولت نناز به شبی بنده  

به دانشت ننازه که ممکن دچار آلزایمر بشی( این و خودم اضافه کردم) 

ای خدا جونم خودم را به خودت می سپارم 

ببخش اگر کفر می گویم ولی خودت میدانی که این آدما همه چیز رو از حد گذروندن...